एक उनाड दिवस ( भाग -१)

अभ्या तु स्वारगेट ला करेक्ट ६ ला ये , नाहीतर अस कर आज माझ्याच रूम ला थांब. रूषा चा बड्डे पन करू. बर... "अरे जायच कुटून, मला फुरसूंगी वरून ठीक वाटतय “.आमच बोलण थांबवत पुण्यातले सगळे रस्ते माहीत असलेल्या स्वरात प्रव्या बोलला. "अबे बोगदेव घाटातून जावू चांगल पडल" अशा अनुभवी स्वरात प्रव्याला तोड देत सातार्याचा पुणेरी सुन्या ओरडला. तिथ दोघांच पेटल ते वेगळ. तसं परश्या अन् अभ्या पण पुण्यातलेच पण शांत वर्तणूक असल्याने अधून मधून मान हलवुन समर्थन देत होते. आपल्याला इकडच लई माहीत नाही म्हणून मी अन् रूषा एकून घेत होतो. सगळ्या धांदली झाल्या मतभेद झाले, आरडा ओरड, हशा, शिव्या,टवाळक्या  मग अंती सगळ संपवून ऊद्या लवकर निघू या उत्साहात सगळे पसार... परश्या तर रात्री १० ला आँफलाईन अन् गेला झोपी. सिनसीयर गाय..
       "हाँ हँल्लो!! अरे ऊठलो" खरतंर परत पडलो तसाच अंथरूनात. परश्यान सकाळी बरोब्बर ५वा. काँल केलेला.  अभ्या उठलाय का खात्री करावी म्हणून त्यालाही काँल केला.मग सगळ आटोपून निघालो .रूषा , सुन्या आधीच तयार होते. प्रव्या मात्र लेट.
      संचेती ला अभ्या अन् परश्या वाट बघत बसले. मग तिथ मी  परश्या ची गाडी चालवायला घेतली..  आज जबर थंडी होती. पन् बरय काल रात्री उशीरा पर्यंत जागल्यामुळ लागणारी झोप उडाली. सगळ गार गार. धूके ही स्पष्ट बोचत होती. मी गाणी गुणगुणत होतो " मल्हार वारी मोतीयान द्यावी भरून..." मागून परश्या " म्हैश्या पुढं ट्रक आहे जरा हळु...."
                     (भाग २ लवकरच)