बर्याच दिवसांनी आम्ही असे फिरायला निघालो होतो. हेच बाजीरावांच सासवड, इकडून डावीकडे गेलो की 'किल्ले पुरंदर' .छत्रपतिंचा सकाळच्या सोनेरी किरणांनी तेजोमय झालेला अश्वारूढ पुतळा चौकात मला अधिकच शूर वाटत होता. माझी मान दोन ठिकाणी झुकतेच ' एक शिवाजी महाराजांच्या अन् दुसर बाबा साहेबांच्या' समोर. ही विशाल मानस आहेत. साला जिंदगीत अस्स काहीतरी कराव यार! पण पुतळे नकोय आपले. आजकाल कोण कधी चप्पलींचा हार घालून विटंबन करील याचा नेम नाही. चुत्या लोक्स...
फडफडत बाजून बुलेट गेली. मागे मडगार्ड वर रेडियम ने साकारलेली राजेंची प्रतिमा होती. त्यावर घान उडत होती. मग माझा हे असले नाद करण्याचा जुनाट मोह सुटला. ही मंडळी मी पुस्तकात वाचतो तेच बरं! नुकतेच हमरस्ता सोडुन हायवे ला लागलो होतो. सुर्य स्पष्टपणे डोळ्यांवर किरणांचा मारा करत होता. आता अजून काही काही किलोमीटर बाकी आहेत. आम्ही शांत होतो पण मनात बरेच विचार धुमाकूळ घालत होते. मी गाडी खुप वेगात चालवत होतो. "भन्नाट!! किती दिवसानंतर असा सुसाट सुटलास महेश, असाच जग आयुष्यभर". मनाला बजावून सांगितल. डाव्या हाताला असलेल 'विठ्ठल कामात हाँटेल' मात्र पोटात भूकेची जागा करून गेलं. बाकी बदनामी वैगरे सोडली तर मी शाखाहारी वैगरेच आहे. तस आपले पुर्वज मांस खायचे, पण जसजसे नग्नता सोडून अंगावर कपडे येत गेले तसतसे सभ्य अन शाखाहारी होत गेलोआम्ही पोहचलो. " गाड्या पार्कींग मध्येच अन् रांगेतच लावायच्या " परश्यान फर्मान सोडला. त्याची बोर्डींग मधली शिस्त. व्यक्ती सुधारली की राष्ट्र सुधारतोच. मला अंदाजही नव्हता की आपल्याला हा भला मोठ्ठा डोंगर चढायचाय. "लगेच चढू!!" सिंहगढाचा अनुभव मला आश्वासित करत होता. आम्ही पायरीला लागलो. प्रव्या आधिच बोलला होता तिकडून आलो असतो तर बर झाल असत, इकडून त्रास होईल. मी मात्र त्याला तुच्छ स्वरात" हे बघ अस्से् चढू, ईट्स चँलेंजिंग". अन वरच्या दिशेने पायर्या ओलांडत धावत सुटलो. मोजून सहा पायर्या चढल्या असतील. मी थांबलो जरा टेका देवून बसलो. प्रव्या माझी खिल्ली उडवत " काय म्हैशा, इतक्यात दमला?". मी त्याच्या बोलण्याकड दुर्लक्ष केलं.
माझ्या समोर मला राक्षसरूपी गढ दिसत होता. हा भला मोठ्ठा फत्तरांच्या काळजाचाज्या राक्षसाच भयभीत करणार मुंडक कोणीतरी उडवून नेल असाव, तरीही जिवंत. त्याच्या दोन्ही बाजूला पसरलेले पर्वत भव्य हातांसारखे भासत होते. मी परत चढू लागलो. सगळेजण आता खुप वर गेले होते. ह्रद्य जोरात धडधडत होत. अंगभर घाम येवून कपडे ओले झाले होते.
सह्याद्रीच्या अश्याच कड्या-कपार्यातले किती तरी गढ-किल्ले छत्रपतिंनी सर केले होते, कसे बरे? काय रग असेल मावळ्यांत!! मोठ मोठे दगड वर नेवून किल्ले बांधून काढायचे. "अन् महेश तुझ वय अवघ २२ वर्ष तुला एवढा गढ चढता येवू नये? बघ किती धापा लागतायत तुला. आता जाशील की तेंव्हा जाशील त्याचा नेम नाही" भयस्वप्ना सारख माझ्या मनात वारा घोंगावत होता. येणारा-जाणारा प्रत्येक जन माझ्याकडे पहात होता. मला ओशाळल्या सारख वाटत होतं. "यावर काहीतरी उपाय कराव लागेल, डॉक्टरकडे जावूच उद्या" मनाची समजूत घातली. महेश अजून चढत राहीलास तर चक्कर येवून कोसळशील, चक्क खालीपर्यंत जाशील रक्तबंबाळ होवून पडशील. बघ तो मंदिराचा झेंडा अजून खुप दूर आहे. त्याच ते डौलान फडकनं मला मोहून टाकल. तो मला जवळ बोलवतोय,कदाचित या गढाची गुपित तो मला सांगण्याता पर्यतत्न करतोय."मी येतोय" नव्या उम्दी ने उठलो आणी चढू लागलो. वरून रूषा चा आवाज आला "म्हैश्या लवकर चढ, जवळ आहे आता"..
भाग(४) लवकरच....
फडफडत बाजून बुलेट गेली. मागे मडगार्ड वर रेडियम ने साकारलेली राजेंची प्रतिमा होती. त्यावर घान उडत होती. मग माझा हे असले नाद करण्याचा जुनाट मोह सुटला. ही मंडळी मी पुस्तकात वाचतो तेच बरं! नुकतेच हमरस्ता सोडुन हायवे ला लागलो होतो. सुर्य स्पष्टपणे डोळ्यांवर किरणांचा मारा करत होता. आता अजून काही काही किलोमीटर बाकी आहेत. आम्ही शांत होतो पण मनात बरेच विचार धुमाकूळ घालत होते. मी गाडी खुप वेगात चालवत होतो. "भन्नाट!! किती दिवसानंतर असा सुसाट सुटलास महेश, असाच जग आयुष्यभर". मनाला बजावून सांगितल. डाव्या हाताला असलेल 'विठ्ठल कामात हाँटेल' मात्र पोटात भूकेची जागा करून गेलं. बाकी बदनामी वैगरे सोडली तर मी शाखाहारी वैगरेच आहे. तस आपले पुर्वज मांस खायचे, पण जसजसे नग्नता सोडून अंगावर कपडे येत गेले तसतसे सभ्य अन शाखाहारी होत गेलोआम्ही पोहचलो. " गाड्या पार्कींग मध्येच अन् रांगेतच लावायच्या " परश्यान फर्मान सोडला. त्याची बोर्डींग मधली शिस्त. व्यक्ती सुधारली की राष्ट्र सुधारतोच. मला अंदाजही नव्हता की आपल्याला हा भला मोठ्ठा डोंगर चढायचाय. "लगेच चढू!!" सिंहगढाचा अनुभव मला आश्वासित करत होता. आम्ही पायरीला लागलो. प्रव्या आधिच बोलला होता तिकडून आलो असतो तर बर झाल असत, इकडून त्रास होईल. मी मात्र त्याला तुच्छ स्वरात" हे बघ अस्से् चढू, ईट्स चँलेंजिंग". अन वरच्या दिशेने पायर्या ओलांडत धावत सुटलो. मोजून सहा पायर्या चढल्या असतील. मी थांबलो जरा टेका देवून बसलो. प्रव्या माझी खिल्ली उडवत " काय म्हैशा, इतक्यात दमला?". मी त्याच्या बोलण्याकड दुर्लक्ष केलं.
माझ्या समोर मला राक्षसरूपी गढ दिसत होता. हा भला मोठ्ठा फत्तरांच्या काळजाचाज्या राक्षसाच भयभीत करणार मुंडक कोणीतरी उडवून नेल असाव, तरीही जिवंत. त्याच्या दोन्ही बाजूला पसरलेले पर्वत भव्य हातांसारखे भासत होते. मी परत चढू लागलो. सगळेजण आता खुप वर गेले होते. ह्रद्य जोरात धडधडत होत. अंगभर घाम येवून कपडे ओले झाले होते.
सह्याद्रीच्या अश्याच कड्या-कपार्यातले किती तरी गढ-किल्ले छत्रपतिंनी सर केले होते, कसे बरे? काय रग असेल मावळ्यांत!! मोठ मोठे दगड वर नेवून किल्ले बांधून काढायचे. "अन् महेश तुझ वय अवघ २२ वर्ष तुला एवढा गढ चढता येवू नये? बघ किती धापा लागतायत तुला. आता जाशील की तेंव्हा जाशील त्याचा नेम नाही" भयस्वप्ना सारख माझ्या मनात वारा घोंगावत होता. येणारा-जाणारा प्रत्येक जन माझ्याकडे पहात होता. मला ओशाळल्या सारख वाटत होतं. "यावर काहीतरी उपाय कराव लागेल, डॉक्टरकडे जावूच उद्या" मनाची समजूत घातली. महेश अजून चढत राहीलास तर चक्कर येवून कोसळशील, चक्क खालीपर्यंत जाशील रक्तबंबाळ होवून पडशील. बघ तो मंदिराचा झेंडा अजून खुप दूर आहे. त्याच ते डौलान फडकनं मला मोहून टाकल. तो मला जवळ बोलवतोय,कदाचित या गढाची गुपित तो मला सांगण्याता पर्यतत्न करतोय."मी येतोय" नव्या उम्दी ने उठलो आणी चढू लागलो. वरून रूषा चा आवाज आला "म्हैश्या लवकर चढ, जवळ आहे आता"..
भाग(४) लवकरच....
मस्त पुढील ब्लॉग चि वाट पहतोय....
ReplyDelete